De hele week vooraf had bijna het voltallige team mee gedaan aan de zeer geslaagde Univé Voetbaldagen. Sommige spraken zelfs over een waar trainingskamp voor de beslissende fase van de competitie.....
Maar het liep allemaal anders....
Lsc1890 E6 verloor de wedstrijd met 8-5, na een 2-3 voorsprong bij rust. Nu verwachten jullie hier waarschijnlijk een verslag bol van de clichés: "Als je zelf de kansen niet benut, doet je tegenstander het wel", "als je wilt scoren moet je wel schieten", "onnodige nederlaag", "kansen onbenut gelaten", "afgetroefd op inzet" en als je erbij was misschien ook nog wel: "Winnen doe je met z'n allen, en verliezen ook." En eerlijk gezegd was dat ook de bedoeling. Maar hoe meer ik aan de wedstrijd terugdenk om dit verslag in elkaar te draaien, merk ik hoe meer ik het relativeer. En hoe meer ik de behoefte heb, om het vandaag weer eens op een hele andere boeg te gooien.
Ik zit namelijk een beetje in m'n maag met het verdriet, de boosheid en de frustratie van een aantal spelers na de wedstrijd. Ik probeer te begrijpen waar deze vandaan komt. Immers die strookt helemaal niet mijn (onze) gedachte dat inzet en plezier voorop staan bij E6. Want als je je best doet en met plezier speelt dan kun je toch niet verliezen, dan wint toch iedereen? Maar ik kan me niet voorstellen dat de jongens lekker gevoetbald hebben afgelopen zaterdag. Anders kan ik de frustratie en boosheid, het verdriet en de tranen niet begrijpen. Hebben ze hun best gedaan? Moeilijk te zeggen, want kunnen ze beter dan wat ze hebben laten zien? Zeer zeker. Maar waarom komt dat er dan niet uit? Lag het echt aan hun inzet? Wilden ze niet winnen? Hé, wie had het over winnen. Het gaat toch om plezier en inzet??????
Ik betrap me er nu zelf op dat ik vaak roep dat het gaat om plezier en inzet, maar dat ik verwacht dat ze daardoor gaan winnen.... Nooit gedacht van me zelf maar ik vind winnen dus eigenlijk het belangrijkste.
Natuurlijk willen de jongens ook winnen. Dat hoeven we ze toch niet te vertellen. Waarom doen we dat dan met z'n allen toch. Voor de wedstrijd, langs de lijn, vanachter de goal allemaal roepen we ze toe. Ik zeg roepen maar bedoel schreeuwen. Aanmoedigen noemen we dat....
Na de verloren wedstrijd reageerden de jongens verschillend, de ene reageerde zijn frustratie af op de tegenstander, de ander op z'n teamgenoten en weer een ander op de personen langs de kant. Ook waren er een paar die al weer snel overgingen op de dagelijkse routine's en alweer afspraakjes maakten om te spelen of de levels van "Clash of Clans" bespraken.
Nu weet ik dat frustratie en teleurstelling voornamelijk veroorzaakt wordt door een te hoge verwachting. Hadden de teleurgestelde en boze jongens dan een te hoge verwachting? En waarvan dan. Dat ze wel even zouden winnen? Of dat ze moesten winnen. Of...
Dat ze wel even kampioen zouden worden? Of dat ze kampioen moesten worden....
Hoe dan ook, niemand zocht de schuld bij zich zelf, of hoe we dat ook zo mooi kunnen zeggen: het ontbrak ze aan zelfreflectie. Laat ik daar dan eens mee beginnen. Want als je het gedrag van anderen wilt veranderen, dan begin je met jezelf.
Vaak hoor ik mezelf tegen de jongens zeggen, fouten mag je maken, daar leer je van. Maar waarom ben ik dan boos als speler 1 niet over speelt naar speler 2, waarom ben ik dan boos als speler 3 vergeet mee te verdedigen, waarom ben ik dan boos als speler 4 niet op z'n plek blijft staan, waarom ben ik dan boos als speler 5 een veel te zacht rolletje geeft, waarom ben ik dan boos als speler 6 alweer niet overpasst terwijl zijn teamgenoten er beter voor staan? En waarom leidt deze boosheid soms tot frustratie en irritatie. Als ik echt eerlijk ben: Omdat ik van deze jongens verwacht dat ze dat inmiddels kunnen, omdat ik van ze verwacht dat ze dat dus ook elke wedstrijd laten zien, omdat ik verwacht dat ze de opdrachten uitvoeren, omdat ik verwacht dat ze van iedere tegenstander kunnen winnen als ze hun taken goed uitvoeren. OEI, ik verwacht nogal wat. Genoeg voor een hele berg frustratie en boosheid....En jullie, wat verwachten jullie?
Nu ik dan eerlijk over mezelf ben, laat ik dan gelijk maar even eerlijk over ons (coaches, trainer en ouders) zijn. Vinden wij inmiddels winnen belangrijker dan plezier en vinden we dat ze kampioen moeten worden? Vinden wij inmiddels dat de jongens beter hun best moeten doen? Vinden wij inmiddels dat de jongens geen fouten mogen maken? Vinden we inmiddels dat ze het kampioenschap zelf uit handen hebben gegeven? En als ze naar ons luisteren dat ze dan altijd overspelen, altijd mee verdedigen, altijd strak inpassen, altijd bij balverlies snel omschakelen en dat ze nooit mogen verzaken, nooit hun mannetje mogen laten lopen, nooit uit hun positie mogen komen? Nooit meer een kans missen.....
Na wat ik zaterdag gehoord en gezien heb, wil ik jullie de volgende vraag stellen. Vinden wij ouders het misschien niet belangrijker dan de jongens zelf? En komt de teleurstelling van de jongens niet uit het feit dat WIJ van hen verwachten dat ze winnen, kampioen worden? En dat ze ONS teleurgesteld hebben? Zat daar het verdriet? Hun verdriet?
Ik besef me in ieder geval dat mijn verwachting te hoog is. Dus stel ik mezelf ook de vraag waarom ik dit ooit ben gaan doen. Mijn motivatie is om de jongens iets te leren, om ze beter te laten voetballen en dan met name het overspelen, positiespel, veldbezetting en taakverdeling. Moet ik dat veranderen? Mijn motivatie hoef ik niet te veranderen, wel wil ik mijn verwachting bij stellen.
Ik ga nog meer genieten van de zaken die goed gaan, ik ga minder langs de lijn staan schreeuwen, juist als er iets fout gaat, want ze zullen fouten blijven maken, maar ook dat is prachtig. Want zolang ze fouten maken, kan ik ze nog wat leren. Vandaag zei Frank de Boer nog: "Je moet fouten maken om beter te worden." Zo is het maar net.
Maar mag ik Frank de Boer wel citeren? Want hij kan behoorlijk te keer gaan tegen z'n spelers. Want er is een verschil. Wij staan langs de kant van een E-pupillenveld waar 9 jongens, één keer in de week, in de derde klasse een klein uurtje voetballen, voor de lol, voor het plezier. We staan niet langs de kant van duur betaalde profs in de Eredivisie, die full time met voetballen bezig zijn en waar je prestaties van mag verwachten of zelfs mag eisen. Laten we dat verschil niet vergeten....
Tot slot: als ik nu de wedstrijd weer voor het netvlies haal, dan kijk ik met hele andere ogen. De jongens hebben met name in de eerste helft werkelijk fantastisch gespeeld! Ik heb aanvallen gezien die zo uit het boekje komen: langs de lijn met opkomende backs, kaatsend op het middenveld, diep de hoek in waar het veld optimaal benut werd door breed aan te bieden, een voorzet op maat en het schot net naast. Ik heb ze zelfs zien passen terwijl schieten op de goal een beter oplossing was, ik heb voetbal gezien met opbouw van achter uit, via de flanken, tussen de linies etc etc. Allemaal perfect dus, ook het schot wat geen doel trof was perfect. Want ook al was het resultaat geen goal, het gaat niet om het resultaat, het gaat niet om winnen....Als ik terugdenk aan die acties dan zat daar alles in wat ik ze zo graag wil bij brengen. Ze beter maken door het accent te leggen op overspelen, positiespel, veldbezetting en taakverdeling. Die ene aanval had het allemaal in zich. Geen enkele reden dus om teleurgesteld te zijn, maar juist alle reden om ze te complementeren. Want wat speelden ze goed!
Volgende week de ongetwijfeld beladen wedstrijd tegen Bolsward. Laten we er alsjeblieft voor zorgen dat de jongens gewoon een leuke wedstrijd spelen.
Oja voor de statistici: de doelpuntenmakers: Jorn, Sjors, Chris, Sjors en Sjors.
Johan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten